6 juli was het dan eindelijk zover... We gingen naar Kandersteg in Zwitserland! Om 4 uur in de ochtend stonden we met zijn allen klaar bij de Albert Heijn in Breukelen. Toen we compleet waren gingen we rijden. We reden via Duitsland en Frankrijk. Toen we aangekomen waren, rond half 4, kwam er gelijk een Pinkie op ons af om ons de weg te wijzen. Een Pinkie is iemand van de Staf en draagt een roze shirt, vandaar de naam Pinkie. Hij vertelde waar de badhokken waren en waar onze plek was. We haalden de spullen uit de auto en gingen alles opzetten.

We hoefden het hele kamp 's avonds geen eten te koken want we aten daar in de eetzaal. Bij het kampvuur vonden we dat we op zoek moesten gaan naar vrienden en we vonden een groep uit Denemarken. Ze waren bezig met een spel en wij mochten meedoen. Na een paar potjes Hollandse Leeuw, bij die groep bekend als 'Britisch Bulldog' nodigden we ze uit om bij ons kampvuur kip te komen eten. Ze kwamen erbij, en later kwamen een Limburgse groep en onze buren erbij zitten.

De volgende dag gingen we lopen naar de Oeschinensee, een groot meer. Het was best een hele klim. Toen we er eindelijk waren was het te koud om te zwemmen. Het was allemaal smeltwater vanuit de bergen. Toch is iedereen er met zijn voeten in geweest en hebben er zelfs een paar gezwommen. Eenmaal terug aangekomen bij het kamp gingen we naar de wekelijkse barbecue. Daar ontmoetten we Spanjaarden en Amerikanen. De Spanjaarden kwamen uit de buurt van Barcelona en Amerikanen kwamen uit Kansas. We gingen 's avonds samen met hen en Schotse mensen een kampvuur houden. Dat was trouwens nog ontzettend grappig, want die Schotten droegen rokken. Ze vertelden nog dat ze er niet bij stil hadden gestaan dat iemand ze zou uitlachen aangezien het in Schotland heel normaal was dat scouts dat droegen.

De volgende dag was er een internationale opening. De Amerikanen waren die dag naar huis gegaan en we hadden met de Spanjaarden afgesproken om daarheen te gaan. Daar vertelde je waar je vandaan kwam en liet je je yell horen. Daarna gingen we samen met de Spaanse mensen naar een bergmeertje lopen, op ongeveer 2200 meter hoogte. Het eerste stuk gingen we met de gondel omhoog, anders was het veel te lang. Niemand heeft gezwommen want dat was echt veel te koud. 's Avonds gingen we een kampvuur houden met Ierse, Spaanse, Schotse en Amerikaanse mensen.

De dag daarna gingen we weer naar huis. Het is echt een kamp om nooit te vergeten.

Jantine